‘Ik ‘red’ er geen kinderen mee, maar ieder kind heeft liefde, vertrouwen en aandacht nodig’

Ik begreep wel dat mijn docent van de hogeschool mij wilde voorbereiden op wat ik kon verwachten bij Bergse Bos. ‘Wat doe je als een kind je uitscheld?’, vroeg hij ook nog. Misschien naïef, maar op dat moment vond ik het vooral belangrijk om aangenomen te worden. Zó graag wilde ik het. Alles wat erbij kwam kijken, nam ik voor lief.

Eerder had ik negatieve verhalen gehoord over andere stages waarbij je overloopt en cliënten slechts een uurtje in de week ziet. Bij Bergse Bos is een huiselijke setting waarbij je er 24/7 voor de kinderen en jongeren bent. Dát sprak me aan!

Ik bleek niet de enige te zijn. De woongroepen waren heel gewild. Een dag heb ik op de Bergse Veld School meegelopen om te kijken of dat ook iets voor mij zou zijn. Al snel wist ik: juf zijn past niet bij me. Daarna kon ik direct bij de woongroepen van start.

Ik kwam erachter dat elke woongroep weer heel anders is. In de eerste woongroep zaten wat oudere kinderen, elf, twaalf, dertien jaar. Kinderen met heftige problematiek en bijbehorende incidenten. Een half jaar nadat ik met mijn stage was begonnen, sloot de groep door verschillende factoren. Het tweede deel van mijn stage liep ik daarom op een andere groep. Een groep met kleine kindjes. Het voelde als een warm bad, echt een héle fijne groep. De hele dag was ik bezig met de ontwikkeling van deze kinderen door middel van spel.

Vanuit school had ik de opdracht gekregen om vijf competenties te leren beheersen. Competenties om jezelf op professioneel vlak verder te ontwikkelen. Bij de wekelijkse leerwerkgemeenschappen, een leeromgeving waarin je als student samenwerkt met docenten en professionals uit het werkveld, werd ik gestimuleerd om mijn eigen stempel te zetten. Mijn docent inspireerde mij door te zeggen: ‘Liefde moet altijd overwinnen’. Hij was tegen fixaties en machtsposities. Dat is helemaal in lijn met hoe ik het zie.

Bij Social Work kun je kiezen tussen twee routes: Jeugd en GGZ. Ik had geen enkele twijfel toen ik voor GGZ koos. In mijn familie heb ik van heel dichtbij verschillende ziektebeelden gezien. Het fascineerde mij waar het vandaan komt en hoe je er het beste mee kunt omgaan. Vaak vind ik dat er te hard geoordeeld wordt. Neem vluchtelingen. Zij hebben een verschrikkelijke oorlog meegemaakt, hebben allerlei trauma’s opgelopen. Mensen veroordelen het agressieve gedrag wat eruit voortkomt. Ik kijk vooral naar het ontstaan van het gedrag en luister naar deze gevluchte mensen.

Ik lees ook altijd de dossiers van de kinderen die hier komen, zodat ik kan begrijpen waar hun gedrag vandaan komt en wat hun triggers zijn. Zo was er een jongen van twaalf met hechtingsproblematiek. Hij was een kei in de boel op stelten zetten. Hij raakte me. Ik zag dat hij bewoog uit angst. Door volwassenen was hij zó beschadigd. Ik zou ook niet naar anderen luisteren als ik had meegemaakt wat hij had moeten doorstaan. Ik heb veel in hem geïnvesteerd om een band met hem te kunnen opbouwen. Een half jaar geleden leek dat bijna onmogelijk, maar… het lukte! Ik ‘red’ er geen kinderen mee, maar ieder kind heeft liefde, vertrouwen en aandacht nodig.

Ik vind het belangrijk dat kinderen zich gezien voelen, dat ze er toe doen en dat ze zich fijn voelen. Laatst nog hebben we de kinderkamers opgeknapt. Samen met een collega hebben we Marktplaats afgestruind voor mooie spullen die de kamers fijner maken. We gingen het hele land door! Binnen no time hadden we grote chill stoelen, vloerkleden en lampen. Door mijn omgeving werd gereageerd met: ‘Ik ben benieuwd hoe lang de spullen heel blijven’. Daaraan zie je hoe negatief er over de kinderen gedacht wordt. Negen van de tien spullen zijn nog altijd heel. Wel ging het onlangs bijna mis. Een kind wilde een lamp naar me gooien. Ik wist hem tot rust te manen. Hij gooide de lamp voorzichtig op zijn bed en pakte in plaats daarvan een stapeltje Donald Duckjes.

Het zegt ook wat over de band die ik met de kinderen heb. Ik vind het belangrijk om daarin te investeren. Soms ook in ‘grijs’ gebied, maar wel met een positief effect. Zo bracht ik een jongen naar bed en tijdens het kletsen hoorde ik een telefoon afgaan. Het bleek de zijne te zijn en de regel is dat die niet mee mag naar de slaapkamer. ‘Stop ‘m maar snel in je tas, zodat niemand ‘m ziet’, tipte ik hem. Niet helemaal volgens de regels. Later kwamen we erachter dat een ander kind overgelopen was naar zijn kamer en onder zijn bed lag en het hele verhaal had gehoord. Oeps! Met elkaar konden we er hard om lachen.

Door de stage heb ik geleerd met verschillende meningen en visies van collega’s om te gaan en vooral te focussen op elkaars kracht. Over mezelf leerde ik wat ik wel en niet kan en heb ik mijn ‘schaduwkanten’ ontdekt. Macht en onmacht triggeren mij door mijn eigen jeugd. Daar ga ik op aan als ik het bij kinderen zie. Ook bij mij kunnen de tranen dan nog wel eens in mijn ogen schieten.

Een stoel heb ik nooit naar mijn hoofd gekregen. Geschopt of geslagen ben ik zelden. Ik ben vooral verrast door de warmte, de liefde, die ik terug krijg. Ik ben net terug van een vakantie in Afrika. Een maand was ik weg. Ik was benieuwd of de band met de kinderen hierdoor een knauw zou krijgen. Nou, allesbehalve. ‘Hoe was uw vakantie? Heeft u met olifanten gevochten?’, werd er door een kind geïnteresseerd gevraagd. Het was voor mij een bevestiging dat ik het goed doe.